Het klinkt als het gif van de samenleving; eenzaamheid, alleen zijn. We denken al snel aan oudere mensen die de liefde van hun leven verloren zijn en alleen nog wachten op de verlossing van de dood, zodat ze weer herenigd mogen worden. Eenzaamheid; een schrikbeeld voor velen. Maar eenzaamheid hoeft niet alleen fysiek van aard te zijn, en niet slechts iets waar oudere mensen mee te maken hebben. Eenzaamheid kenmerkt zich door veelzijdigheid en raakt iedereen.
Naast de fysieke ervaring, kan men ook mentaal eenzaam zijn of emotioneel. Wanneer je je begeeft onder de mensen, met je familie, vrienden of je partner. Eenzaam omdat je niet ervaart dat je aansluiting vindt bij hen die zo dichtbij staan. Mentaal, omdat je denkbeelden en gedachten geen gehoor krijgen van hen waarvan je zo graag wilt dat ze je horen. Dat ze je serieus nemen of op zijn minst de ruimte bieden dat stuk van jezelf te delen. Je kunt je daar zo alleen in voelen dat het nog erger lijkt dan fysieke eenzaamheid.
Dieper in de gevoelsbeleving kom je ook nog een spirituele eenzaamheid tegen. Heeft het leven wel zin, wat biedt zingeving als alles al zo kaal en gestript lijkt. Wat drijft je dan om verder te gaan, om door te willen leven. Zeker in de ontwikkeling als medium, waarbij je weliswaar mag ervaren dat er communicatie kan plaatsvinden met een dimensie die voor velen verscholen lijkt, kan de eenzaamheid diep raken.
Vanuit dit gegeven wil ik dan ook naar de werkelijke schoonheid van eenzaamheid kijken. Eenzaamheid niet als iets wat verdriet doet, of wat we zielig ‘moeten’ vinden, maar als een kracht en overwinning. Wanneer we rust, vrede en liefde niet meer buiten onszelf zoeken, maar met ons zelf. Wanneer we onze mentale beleving niet meer hoeven te spiegelen op de ander en geen goedkeuring vragen voor hetgeen we ervaren. Wanneer onze diepe emotionele lagen dusdanig genezen zijn dat we ernaar kunnen kijken als onderdeel van wie we zijn. Dat het heeft bijgedragen aan onze groei. Dat we geen God of spirituele wereld nodig hebben om zingeving te vinden voor het leven.
Eenzaamheid wordt dan langzaam maar zeker onze vriend. Het verschaft ons onze meest intieme relatie met ons zelf. We realiseren ons, dat we al één zijn. Samen leven wordt dan een geheel nieuwe ervaring waarbij ieder één mag zijn. Terwijl ik dit nu schrijf raakt het me diep om dit te mogen beseffen. Ik ging zojuist wandelen, ik was boos, ik voelde me eenzaam en in de steek gelaten. En langzaam maar zeker stroomde dit gevoel van begrip in mijn hart naar mijn bewuste zijn. Eenzaamheid, als een sleutel naar ons zelf omdat we al één zijn.
