Is dit dan het moment dat ik verder ga? Dat de pijn zo draaglijk is geworden dat het niet meer raakt. Dat ik deze maand ouder word dan jij werd. Ik zoek in mijn hele lijf, lichamelijk en emotioneel, maar de pijn is er niet meer. Het voelt vredig en raar tegelijkertijd, je bent er al zo lang niet meer en het is prima zo. Ik schreef er ooit een liedje over dat “For The Better” heet. Het liedje is een terugblik naar het laatste moment in het ziekenhuis waarop we wisten dat je zou gaan en we afscheid moesten maar ook mochten nemen. Dat het beter was zo; je mocht de pijn loslaten en je plaats nemen in een nieuw bestaan. Alsof dat nu weer mag gebeuren; je bent er niet fysiek, al zo lang niet meer en het is prima zo. Want ondertussen.
Ondertussen hebben we al zo veel samen gedaan. Je vieze stinkvoeten tijdens een meditatie. Je inspiratie en wijsheid vanuit jouw kant van het leven. Je mooie glimlach als ik mijn ogen sluit en je voor me ziet. De geintjes die je nog steeds af en toe weet uit te halen. Het mooie huis waar Rati en ik in wonen en hoe je ons die richting van Rijswijk op hielp. En je zakelijke vermogen waarmee je m’n broertje altijd hebt geholpen in zijn tijd als hovenier en nu ook mij. Hoe je prachtige mensen op mijn pad zet en me nog steeds tuk neemt wanneer ik weer eens eigenwijs ben. Zo trots op mijn zus bent en de opleiding die ze maar mooi even doet naast haar werk als verpleegster. Om maar niet te spreken van je liefde voor mijn moeder, hoe je zo vaak kenbaar hebt gemaakt nog zo dicht bij haar te zijn.
Dit schrijven raakt me wel, geen verdriet, geen gemis ook, maar gewoon ontzettend dankbaar dat ik dit kan en mag voelen. Mijn maatje Gert-Jan die me zojuist een berichtje stuurt, vandaag is de verjaardag van zijn pa die er ook al zo lang niet meer is. Het is bijzonder om te zien hoe levens zo verweven mogen zijn. Je kunt het toeval noemen – maar in toeval ligt weinig schoonheid. Verwondering ligt juist in die kleine verbindingen die mogen ontstaan wanneer we als mensen bij elkaar komen. En dat hoeft niet perse in het fysieke te zijn. Soms juist op manieren die we niet begrijpen, niet kunnen bevatten met onze ratio en logica. Liefde is een mysterie!
Deze maand haal ik je in, komt er bij mij weer een jaar op de teller te staan. Geen voorbeeld voor me hoe je ouder wordt vanaf dit punt, maar dat is ook niet meer belangrijk. Want je bent er voor me, samen gaan we gewoon verder en mogen we delen in ons succes. Want ondanks dat je er niet bent, heeft niet de pijn overwonnen, maar de liefde!
