Verstoppertje spelen, wie vond het als kind niet leuk? Maar ook als volwassene ben… of was ik in staat om verstoppertje te spelen. Ik kon het altijd wijten aan mijn sterrenbeeld De Schorpioen; het mysterieuze diertje wat graag verstopt zit in de kleinste hoekjes en kieren en ongezien wil blijven. En dat was ook mijn grote uitdaging, want hoe blijf je ongezien met een lengte van bijna 2 meter? Nu ben ik natuurlijk niet meer die onzekere puber met jeugdpuistjes, een mat in mijn nek en gebogen schouders. Maar toch, gezien worden hoefde niet zo nodig.

Ik zit wel een beetje vreemd in elkaar! Want in al mijn ‘onzekerheid’ ging ik toch in een band spelen en zijn we stad en land afgereisd om te spelen. We traden op in een gevangenis, veel gore kroegen en super coole festivals; I’ve seen it, done it and got the sweaty t-shirts. Maar dat was niet genoeg en uiteindelijk overwon ik mijn schroom om te zingen. Koste wat moeite en overredingskracht, maar daar ging ik dan als singer-songwriter. Ik weet dat eerste optreden als songwriter nog goed; bloedje nerveus, slechts 4 liedjes en mijn mond zóooo droog, daar kon nog geen cactus in groeien. Maar aangezien ik dit nu zit te schrijven overleefde ik ook dat.

Toch kan het echt wel gekker! Het voelde een beetje als uit de kast komen, maar dan anders! Alhoewel, misschien ook niet, ach…. Het was meer de geest die uit de fles kroop. In plaats van twee keer wrijven, knipperde ik twee keer met mijn ogen en keek ik een ‘geest’ aan die me allerlei informatie gaf waar ik niets vanaf wist maar wat achteraf wel klopte. Holy sh… hoe kan dit? Een reis begon die ertoe leidde dat ik nu deze website heb en mezelf presenteer als medium. Yep, dezelfde jongen die in dit leven ook head-bangend op Morbid Angel bier over zich heen liet gooien en van podia af sprong omdat het cool was om met blauwe plekken thuis te komen na het stappen.

En zo word ik beetje bij beetje zichtbaarder. Een paar weken geleden vroeg mijn vriendin me; waarom schrijf je toch bijna altijd in het Engels? Ratel ratel in die bovenkamer en het eerlijke antwoord steeg omhoog vanuit mijn gevoel; stel je voor dat mensen in mijn eigen omgeving, in Nederland, lezen en snappen wat ik schrijf? Het was een stukje anonimiteit en daar is hij weer; zichtbaarheid. De laatste maanden zijn er super gave projecten ontstaan maar daarbij is het ook belangrijk, of op z’n minst handig, dat ik mezelf zichtbaar opstel.

En zo was er nog één dingetje waar ik mezelf eens flink voor in de ogen moest kijken. Als er iets was waar ik echt niet happy mee was dan was het wel het dragen van een bril. Ja mensen, ik heb lenzen, ik doe niet alleen aan helderzien maar zie scherp dankzij wat technische hoogstandjes. Ja flauwer kun je het niet bij me krijgen. Toen ik m’n opticien vertelde dat ik dankzij hem helder zag weet ik niet of hij het grappig vond of er bang van werd. Anyway! Ik heb mezelf dus maar eens een leuk brilletje aan laten meten. Het is tijd dat ik mezelf gewoon laat zien, net zoals ieder ander gezien mag worden. Verstoppertje spelen is leuk voor kinderen, maar als volwassene is de lol er nu wel vanaf.