Het ene ten opzichte van het andere
Dualiteit is een belangrijke bron van ons lijden. We zien onszelf als gescheiden van de ander, gescheiden van de natuur en haar dierenwereld. Ik en de ander. Ik en God. Los van alle instituten die er baat bij hebben dat we duaal denken, is het ook iets wat we fysiek lijken te hebben meegekregen. Twee oren, twee ogen, twee neusgaten, zelfs onze mond proeft links anders dan rechts. In onze multi-dimensionale wereld ontkomen we er bijna niet aan om alles te zien in een duaal karakter. In alles wat we ervaren worden we, bewust dan wel onbewust, geconfronteerd met dualiteit.
“Het gras is altijd groener bij de buurman!”
De mystiek van Leegte
Als dualiteit een bron van lijden is, moet er ook iets tegenover staan wat het lijden opheft, of waarbij geen sprake is van lijden. Het logische antwoord is natuurlijk ‘ja’, er is een manier van ervaren waarbij dualiteit geen rol speelt, waarbij geen scheiding kan worden waargenomen. Maar hoe kun je waarnemen op een niet-duale manier, waarnemen dat er geen scheiding is en alles één is. Alles is Leegte. Het is meditatie wat de sleutel vormt tot Leegte.
Meditatie
Meditatie wordt gebruikt in elke religie om tot inzicht te komen. Mensen denken vaak dat het iets ‘Oosters’ is maar dat is een misvatting. Meditatie is een manier om het denken tot rust te laten komen en slechts te focussen op bijvoorbeeld de ademhaling. Het denken is de aanjager van duale waarneming, de ademhaling daarentegen geeft je de ruimte om in contact te komen met het hogere zelf. Wanneer je net begint met meditatie lijkt het soms op een ping-pong wedstrijd: “wanneer je gaat nadenken over wat je waarneemt is het waargenomene zelf al weer weg”.
Meditatie is leren loslaten, is zijn in het Nu. Het Nu kent geen ruimte en tijd, geen jij en ik. In het Nu is alles één!
Geschreven 28 augustus 2008
